نیم سالگی ...

محمدصادق ... میوه جانم ... نیم سالگیت مبارک عزیزترینم ...

در خانه بابایی در یک جمع صمیمی با حضور همه عزیزان، برایت جشن کوچکی برپا کردیم و من حالا،اینجا برایت این سروده زیبا را به یادگار می گذارم ... باشد تا روزیکه با صدای دلنشینت آنرا برایم زمزمه کنی ...

تو را به جای همه کسانی که نشناخته ام دوست می دارم

 تو را به خاطر عطر نان گرم،برای برفی که آب می شود دوست می دارم

تو را برای دوست داشتن دوست می دارم

تو را به جای همه کسانی که دوست نداشته ام دوست می دارم

تو را به خاطر دوست داشتن دوست می دارم، برای اشکی که خشک شد و هیچ وقت نریخت

لبخندی که مهو شد و هیچ گاه نشکفت دوست می دارم

 تو را به خاطر خاطره ها دوست می دارم ، برای پشت کردن به آرزوهای مهال

به خاطر نابودی توهم و خیال دوست می دارم، تو را برای دوست داشتن دوست می دارم

تو را به خاطر دود لاله های وحشی، به خاطر گونه ی زرین آفتاب گردان ،

برای بنفشیه بنفشه ها دوست می دارم، تو را به خاطر دوست داشتن دوست می دارم

تو را به جای همه کسانی که ندیده ام دوست می دارم

 تو برای لبخند تلخ لحظه ها، پرواز شیرین خاطره ها دوست می دارم

 تورا به اندازه ی همه ی کسانی که نخواهم دید ، دوست می دارم

 اندازه قطرات باران ، اندازه ی ستاره های آسمان دوست می دارم

تو را به اندازه خودت ، اندازه آن قلب پاکت دوست می دارم، تو را برای دوست داشتن دوست می دارم

تو را به جای همه ی کسانی که نمی شناخته ام ...دوست می دارم

تو را به جای همه ی روزگارانی که نمی زیسته ام ...دوست می دارم

برای خاطر عطر نان گرم و برفی که آب می شود و برای نخستین نگاه

تو را به خاطر دوست داشتن...دوست می دارم

تو را به جای تمام کسانی که دوست نمی دارم...دوست می دارم

و بگذار بگویم .... باورم نیست که تو ، چه زود داری بزرگ می شی .... بالندگیت مستدام ... پسرم !